TAROT ... CZY TO ZGADYWANIE?

Tarot nie jest dla mnie metodą odgadywania (nie jest to palantir lub kryształowa kula, w której można magicznie zobaczyć przeszłość lub przyszłość czy ukrytą teraźniejszość). Karty tarota, jak powiedział Jung, są metodą introspektywną, powtarzam, nie są zgadywaniem, ale odkrywaniem, badaniem, konfrontacją z samym sobą. Karty Tarota stają się pytaniami (czasami niedyskretnymi, ale szczerymi, takimi jak te, które zadają nam dzieci), aby nakłonić nas do szukania siebie, do analizy własnego sumienia ... Jest to metoda psychoanalityczna praktykowana poprzez czytanie symboli i archetypòw, pomagająca prześledzić mapę naszych emocji i kwestii niewypowiedzianych, ukrytych, dwuznacznych, nierozwiązanych itp. Dlatego nie ma nic wspólnego z wróżbiarskim przesądem.

Odgadywanie (wł. indovinare) jest terminem, który stracił swoje pierwotne znaczenie: pochodzi od łacińskiego „divinare”, „być natchnionym przez boskość”, to znaczy wejść w nią, dlatego jest impulsem duchowym, jest uczuciem inspiracji, poszukiwaniem boskości, która nie ma nic wspólnego ze „zgadywaniem”, wykrywaniem poprzez przypadkowe uchwycenie tego, co ktoś ukrywa, by to ujawnić. Nazywam to przesądem, ktòry jest daleki od duchowych i psychologicznych badań introspektywnych. A gdy się coś przypadkiem spełni, còż ... nie uważam tego za proroctwo, lecz za konsekwencję starań i działań, które zmierzają do z gòry przewidzianego finału.